بررسی لایه ی آوایی سوره ی مبارکه ی "انبیاء" از منظر سبک شناسی

    سبک­شناسی، به عنوان یکی از گرایش های زبانی نقد متون ادبی، از لایه­های مختلفی برای تحلیل متن سود می­جوید که سطح آوایی یکی از آن ها به شمار می­آید. در این لایه، برجسته ترین ویژگی های خلق موسیقی که به دلیل "نشان دار" بودن به یک مشخصه­ی سبکی بدل می­گردد، بررسی می­شود و جنبه­های زیبایی­شناسی آن بازگو می­گردد. اوج زیبایی موسیقی در متون ادبی را در آیات قرآن می­توان یافت، که با آرایش کلمه­ها و چینش دقیق آن­ها در کنار هم، باعث تناسب و انسجام شده و توجه خواننده را به متن جلب می­کند. از آنجا که موسیقی نقش بی بدیلی در قرآن کریم ایفا می­کند، لذا در این پژوهش مهمترین جنبه­های خلق موسیقی را در سوره­ی مبارکه­ی(أنبیاء) مورد واکاوی قرار داده­ایم. در این سوره­ی مبارکه، شواهد مخلتفی سبب خلق موسیقی و آهنگ گشته است، اما برخی به دلیل بسامد بالا، به یک مشخصه­ی سبکی بدل گشته است، که در زیر مجموعه­ی موسیقی درونی، موسیقی معنوی و موسیقی فکری به آن­ها پرداخته شده است. ایجاد تناسب، انسجام و هماهنگی لفظ با معنی به منظور جلب خواننده، تصویر سازی صحنه­های فرح بخش بهشتیان و عذاب آور دوزخیان از طریق صفات و حروف، تثبیت معانی در ذهن از طریق کاربرد مفاهیم متضاد، از کارکرد­های موسیقی در این سوره­ی مبارکه است. این پژوهش، با روشی تحلیلی- توصیفی به بررسی لایه­ی آوایی سوره­ی مبارکه­ انبیاء پرداخته است.